Wetboek van Strafrecht

1. De rechter die bepaalt dat een door hem opgelegde straf geheel of gedeeltelijk niet zal worden tenuitvoergelegd, stelt daarbij een proeftijd vast.

Dit lid betekent dat wanneer een rechter beslist dat een door hem opgelegde straf niet volledig of slechts voor een deel zal worden uitgevoerd (tenuitvoergelegd), de rechter tegelijkertijd een proeftijd moet instellen (vaststelt).

2. De proeftijd bedraagt ten hoogste drie jaren. De proeftijd kan ten hoogste tien jaren bedragen indien er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat de veroordeelde wederom een misdrijf zal begaan dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen. Onder gericht zijn tegen of gevaar veroorzaken voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen wordt voor de toepassing van dit artikel mede begrepen het misdrijf, bedoeld in artikel 252.

Dit lid betekent dat de proeftijd in beginsel maximaal drie jaar duurt. Deze periode kan echter worden verlengd tot maximaal tien jaar. Dit is het geval indien er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat de veroordeelde wederom een misdrijf zal begaan dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen. Voor de toepassing van dit artikel wordt onder een misdrijf dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen mede het misdrijf begrepen zoals bedoeld in artikel 252.