socialezekerheidsrecht

Het recht op premiekorting voor oudere of arbeidsgehandicapte werknemers is niet beperkt tot de eerste dienstbetrekking. Een nieuwe dienstbetrekking bij dezelfde werkgever kan een nieuwe premiekortingsperiode starten, mits de werkgever tijdens de eerdere dienstbetrekking geen premiekorting heeft toegepast voor die werknemer.

Voor de uitsluiting van het verhaalsrecht van het UWV is beslissend of de benadeelde en de aansprakelijke persoon op het moment van het ongeval samenwoonden en een gemeenschappelijke huishouding voerden. Latere gebeurtenissen, zoals de uitkeringsdatum of het overlijden van de aansprakelijke, zijn niet relevant.

De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie over de uitleg van 'substantieel gedeelte van de werkzaamheden' (art. 13 Basisverordening) wanneer een werknemer minder dan 25% in de woonstaat werkt. De kernvraag is welke omstandigheden dan relevant zijn.

De Hoge Raad verduidelijkt de toepassing van het hoofdzakelijkheidscriterium voor de Mt-regelingen, legt een verzwaarde stelplicht op de werkgever wanneer bewijs in diens domein ligt, en oordeelt dat werkingssferen van aanpalende bedrijfstakken zo moeten worden uitgelegd dat 'blinde vlekken' worden voorkomen.

Voor Rijnvarenden biedt de Rijnvarendenovereenkomst een exclusief stelsel dat de toepasselijke wetgeving aanwijst. Dit speciale stelsel laat geen ruimte voor de verrekeningsregels uit de algemene EU-verordeningen. Dubbele premieheffing kan daardoor niet door de belastingrechter worden gecorrigeerd via verrekening.

Voor het hoofdzakelijkheidscriterium in een CAO is het aantal overeengekomen arbeidsuren van betrokken werknemers beslissend, niet de feitelijk bestede tijd. Werkzaamheden die dienstbaar zijn aan de in de werkingssfeer genoemde kernactiviteiten, zoals analyse en testen ten behoeve van reparatie, moeten aan die kernactiviteiten worden toegerekend.

De fiscus en de belastingrechter zijn gebonden aan een A1-verklaring van de SVB, ook als daartegen een rechtsmiddel is ingesteld. De werking van de A1-verklaring wordt niet geschorst. De rechter kan de behandeling van de zaak wel aanhouden.

De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie van de EU. De kernvraag is of het EU-recht Nederland verplicht kinderbijslag te verstrekken aan een inwoner die door werk in Duitsland volgens de Nederlandse wet is uitgesloten.

De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie over de AOW-verzekering van Nederlandse ingezetenen die in Duitsland "geringfügig" werken. De kernvraag is of het EU-recht Nederland verplicht AOW toe te kennen, ondanks dat nationaal recht dit uitsluit.

Ondanks de Wet hervorming kindregelingen van 2015 blijft bijstand aan een ouder 'gezinsbijstand'. De Hoge Raad oordeelt dat een gemeente de kosten van bijstand mede ten behoeve van kinderen kan blijven verhalen op de onderhoudsplichtige ouder, omdat de aard van de uitkering niet is gewijzigd.

Dit arrest betreft een werknemer die tijdens onbetaald verlof van haar Nederlandse baan in Oostenrijk werkt. De Hoge Raad legt prejudiciële vragen voor aan het Hof van Justitie over de uitleg van Verordening 1408/71. Kernvraag is of de Nederlandse of Oostenrijkse socialezekerheidswetgeving van toepassing is.

De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie over de toepasselijke socialezekerheidswetgeving (Verordening 1408/71) voor een in België wonende werknemer die zonder vast patroon 6,5% van zijn werkzaamheden in België verricht. De kernvraag is wanneer dergelijke werkzaamheden 'louter incidenteel' zijn.

Een uit artikel 20 VWEU (arrest Ruiz Zambrano) voortvloeiend afgeleid verblijfsrecht van een derdelander-ouder van een Nederlands kind, kwalificeert als rechtmatig verblijf in de zin van de Vreemdelingenwet 2000. Dit sluit de uitsluiting van het recht op kinderbijslag op grond van de verblijfsstatus (artikel 6 lid 2 AKW) uit.

De Hoge Raad legt prejudiciële vragen voor aan het Hof van Justitie over de toepassing van Verordening 1408/71. Kernvraag is of een op het continentaal plat werkzame zeevarende, met een Zwitserse werkgever, onder de personele en territoriale werkingssfeer van de Verordening valt en welke socialezekerheidswetgeving dan van toepassing is.

De uitsluiting van kinderbijslag voor vreemdelingen zonder specifieke verblijfstitel, zoals bepaald in artikel 6 lid 2 AKW, is geen verboden discriminatie. Het onderscheid op basis van nationaliteit en verblijfsstatus dient een legitiem doel (het immigratiebeleid) en is proportioneel, ook bij langdurig verblijf in Nederland.

De bepaling dat een aanvullende zorgverzekering vervalt bij gelijkwaardige aanspraken onder de AWBZ (art. 65 AWBZ) dient enkel ter voorkoming van dubbele verzekering. Een aanvullende verzekering vervalt daarom niet voor zorg die de AWBZ, ondanks een principiële aanspraak, feitelijk niet dekt.

De Hoge Raad oordeelt dat artikel 11 lid 2, onder b, van het Vrouwenverdrag geen rechtstreekse werking heeft. De bepaling is onvoldoende nauwkeurig en onvoorwaardelijk, omdat de modaliteiten van het verlof (duur, vorm, hoogte uitkering) niet zijn omschreven, en is daardoor ongeschikt voor rechtstreekse toepassing door de rechter.

De Hoge Raad legt prejudiciële vragen voor aan het Hof van Justitie over de toepasselijkheid van Verordening 1408/71. Kernvraag is of een zeevarende, werkzaam voor een Nederlandse werkgever op een Nederlands schip buiten de EU, onder de Nederlandse sociale zekerheid valt ondanks het ontbreken van de woonplaatseis.

De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie over de verzekeringsplicht voor Nederlandse volksverzekeringen van een in Spanje wonende zeevarende die voor een Nederlandse werkgever buiten de EU werkt en naar nationaal recht niet verzekerd is wegens het ontbreken van een woonplaats in Nederland.

De rechter kan het UWV bevelen in te stemmen met een schuldregeling (dwangakkoord ex art. 287a Fw), ook als de eigen wettelijke regels van het UWV medewerking verbieden. De rechterlijke bevoegdheid tot belangenafweging wordt niet beperkt door de specifieke weigeringsgronden van het UWV.

De rechter moet ambtshalve de rechtsregel toepassen dat blijvende arbeidsongeschiktheid een RWW-uitkering uitsluit, als de eiser zelf die arbeidsongeschiktheid stelt. De rechter treedt hiermee niet buiten de grenzen van de rechtsstrijd, ook als partijen hier geen beroep op deden.