loonbelasting

Het recht op premiekorting voor oudere of arbeidsgehandicapte werknemers is niet beperkt tot de eerste dienstbetrekking. Een nieuwe dienstbetrekking bij dezelfde werkgever kan een nieuwe premiekortingsperiode starten, mits de werkgever tijdens de eerdere dienstbetrekking geen premiekorting heeft toegepast voor die werknemer.

Bij een overgang van onderneming blijft het recht op loonkostenvoordeel (LKV) voor een oudere werknemer bestaan. Voor de voorwaarden is de oorspronkelijke indiensttredingsdatum bij de eerste werkgever beslissend, niet de datum van de overgang naar de nieuwe werkgever.

De Hoge Raad oordeelt dat het verstrekken van gezonde maaltijden onder de gerichte vrijstelling voor Arbo-voorzieningen (art. 8.4a URLB 2011) kan vallen. Dit geldt als de verstrekking rechtstreeks voortvloeit uit een beleid ter voorkoming van ziekteverzuim, ook als de werkgever hiertoe niet wettelijk verplicht is.

Aanwijzing van loon als eindheffingsbestanddeel is vormvrij, maar moet uiterlijk plaatsvinden op het genietingsmoment. Een latere aanwijzing, in bezwaar of beroep, is niet mogelijk. Het inhouden van loonbelasting wijst op niet-aanwijzen, maar is niet doorslaggevend; de werkgever draagt de bewijslast.

De Hoge Raad vraagt het Hof van Justitie EU of de strenge bestuurdersaansprakelijkheid van artikel 36 IW 1990, die praktisch onweerlegbaar is bij een niet-tijdige melding van betalingsonmacht, in strijd is met het Unierechtelijke evenredigheidsbeginsel voor omzetbelastingschulden.

Voor de vraag welk belastingverdrag van toepassing is, is het genietingsmoment van de bate doorslaggevend, niet het moment waarop de werkzaamheden zijn verricht. De Hoge Raad handhaaft de formele interpretatie van het bestuurdersbegrip in belastingverdragen: een statutaire benoeming is vereist.

De Hoge Raad oordeelt dat bij een onzuivere pensioenregeling de werkgever inhoudingsplichtig is voor de toegekende aanspraken. Rendementen die later worden bijgeschreven (waardeaangroei) op een reeds belastbare pensioenaanspraak, vormen echter geen loon en zijn dus niet opnieuw belastbaar bij de werknemer.

De Hoge Raad vernietigt het oordeel van het hof over bestuurdersaansprakelijkheid. Het hof heeft onvoldoende gemotiveerd of sprake was van betaling aan gelieerde schuldeisers of persoonlijk belang van de bestuurder, en heeft de aanwezigheid van goodwill onvoldoende onderbouwd.

De Hoge Raad benadrukt de strenge motiveringseisen voor kennelijk onbehoorlijk bestuur bij bestuurdersaansprakelijkheid. Een hof moet specifiek motiveren waarom betalingen onrechtmatig waren en waarom goodwill aanwezig was. Ook is het maken van fouten, zelfs aanzienlijke, onvoldoende om voorwaardelijk opzet voor een vergrijpboete aan te nemen.

De Hoge Raad oordeelt dat de vraag of aan de administratieplicht is voldaan, per tijdvak moet worden beantwoord. Het verwijt van een gebrekkige administratie voor niet-onderzochte tijdvakken kan in de regel niet worden gebaseerd op een bewijsvermoeden ontleend aan wel-onderzochte tijdvakken.

De Hoge Raad oordeelt dat voor de belastingheffing op AOW-uitkeringen aan een inwoner van Portugal moet zijn voldaan aan álle drie de voorwaarden in artikel 18, lid 2, van het belastingverdrag. Omdat voor AOW-uitkeringen nooit wordt voldaan aan voorwaarde (a), mag Nederland deze niet belasten.

De systematische verzameling en het gebruik van ANPR-cameragegevens door de Belastingdienst voor de controle op privégebruik van leaseauto's vormt een inbreuk op het recht op privacy (artikel 8 EVRM). Hiervoor ontbreekt een voldoende specifieke wettelijke grondslag, waardoor het bewijs onrechtmatig is verkregen.

Het systematisch verzamelen en gebruiken van ANPR-cameragegevens door de Belastingdienst voor de controle op privégebruik van een auto van de zaak vormt een inbreuk op het privéleven. Hiervoor ontbreekt een voldoende precieze wettelijke grondslag, waardoor het bewijs onrechtmatig is verkregen.

De Hoge Raad oordeelt dat de crisisheffing, ondanks de terugwerkende kracht, geen schending van het eigendomsrecht (artikel 1 EP) vormt. De aantasting van gerechtvaardigde verwachtingen was gerechtvaardigd door specifieke en dwingende budgettaire redenen. Ook het gelijkheidsbeginsel is niet geschonden.

De crisisheffing van 2013, een pseudo-eindheffing voor werkgevers, is niet onverbindend. Ondanks de materiële terugwerkende kracht is de heffing geen schending van het eigendomsrecht (art. 1 EP), omdat specifieke en dwingende budgettaire redenen de inbreuk op gerechtvaardigde verwachtingen rechtvaardigen.

Voor de afdrachtvermindering onderwijs is het volgen van een deelkwalificatie van een beroepsopleiding voldoende; een volledige opleiding is niet vereist. Wel is een schriftelijke, door alle partijen ondertekende overeenkomst een harde voorwaarde. De vermindering mag worden toegepast tot het einde van het tijdvak waarin het afsluitende examen plaatsvindt.

De zesmaandsfictie van artikel 30a Wet LB 1964, die voor de naheffing van loonheffing van toepassing is, mag niet zonder meer worden doorgetrokken naar de vergrijpboete. Voor het opleggen van een boete moet de inspecteur afzonderlijk en per tijdvak bewijzen dat er sprake was van opzet.

De pseudo-eindheffing over excessieve vertrekvergoedingen (art. 32bb Wet LB 1964) mag rekening houden met loonbestanddelen die zijn genoten vóór de aankondiging van de wet. Deze materiële terugwerkende kracht schendt artikel 1 EP niet, omdat de wetgever binnen zijn ruime beoordelingsmarge een legitiem doel nastreeft.

De Hoge Raad bevestigt dat bij inlenersaansprakelijkheid (art. 34 IW 1990) de normale bewijsregels gelden. Aansprakelijkheid omvat ook loonbelasting berekend via brutering als verhaal op de werknemer bij voorbaat onmogelijk was. De regeling is niet in strijd met het EU-recht of het EVRM.

De inlener die aansprakelijk wordt gesteld, moet zijn betwisting van de naheffingsaanslagen en de aansprakelijkstelling motiveren. De ontvanger moet de feiten stellen en aannemelijk maken. Aansprakelijkheid omvat ook loonbelasting na brutering, zeker als verhaal van niet-ingehouden loonbelasting bij voorbaat onmogelijk was.

De Hoge Raad betwijfelt of het 150-kilometercriterium in de 30%-regeling verenigbaar is met het EU-recht. Er wordt getoetst of dit criterium een ongerechtvaardigde belemmering van het vrije werknemersverkeer (art. 45 VWEU) vormt en stelt hierover prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie van de EU.

De gebruikelijkloonregeling (art. 12a Wet LB 1964) kan worden toegepast onder het Belastingverdrag Nederland-België. De Hoge Raad oordeelt echter dat de afroommethode niet mag worden gebruikt om het loon vast te stellen als er naast de directeur-grootaandeelhouder ook andere werknemers in dienst zijn.

De wettelijke definitie van een regeling voor vervroegde uittreding (RVU) is doorslaggevend, niet de parlementaire geschiedenis over reorganisaties. Bij de toetsing of een oudere VUT-regeling naar maatschappelijke opvattingen redelijk is, zijn niet de meest gunstige, maar de in de praktijk niet ongebruikelijke regelingen maatgevend.

De verplichting voor een Nederlandse BVO om loonbelasting in te houden op de gage betaald aan een buitenlands gezelschap, terwijl die plicht niet geldt voor een binnenlands gezelschap, roept twijfel op over de verenigbaarheid met het EU-recht. De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen over deze mogelijke beperking.

De Hoge Raad vraagt het Hof van Justitie of de Nederlandse inhoudingsplicht op gages voor buitenlandse sportclubs een verboden beperking van het vrije verkeer van diensten vormt. Kernvraag is of de noodzaak tot effectieve belastinginning en de invorderingsbijstand via EU-richtlijnen deze maatregel rechtvaardigen.