Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, Rome, 25-03-1957

a. regels en procedures vast te leggen waarmee alle soorten vonnissen en rechterlijke beslissingen overal in de Unie erkend worden;

Dit betekent het vaststellen van regels en procedures om ervoor te zorgen dat alle typen vonnissen en rechterlijke beslissingen in de gehele Unie worden erkend.

b. jurisdictiegeschillen tussen de lidstaten te voorkomen en op te lossen;

Dit betreft het voorkomen en oplossen van geschillen over welke lidstaat bevoegd is (jurisdictiegeschillen) in een bepaalde zaak.

c. de opleiding van magistraten en justitieel personeel te ondersteunen;

Dit houdt in het ondersteunen van de training en scholing van rechters, officieren van justitie (magistraten) en ander personeel binnen de justitiële sector.

d. in het kader van strafvervolging en tenuitvoerlegging van beslissingen de samenwerking tussen de justitiële of gelijkwaardige autoriteiten van de lidstaten te bevorderen.

Dit beoogt het stimuleren van de samenwerking tussen de justitiële autoriteiten (of vergelijkbare instanties) van de lidstaten bij de vervolging van strafbare feiten en de uitvoering van rechterlijke beslissingen.

2. Voor zover nodig ter bevordering van de wederzijdse erkenning van vonnissen en rechterlijke beslissingen en van de politiële en justitiële samenwerking in strafzaken met een grensoverschrijdende dimensie, kunnen het Europees Parlement en de Raad volgens de gewone wetgevingsprocedure bij richtlijnen minimumvoorschriften vaststellen. In die minimumvoorschriften wordt rekening gehouden met de verschillen tussen de rechtstradities en rechtsstelsels van de lidstaten.Deze minimumvoorschriften hebben betrekking op:

Dit lid geeft aan dat het Europees Parlement en de Raad, indien dit noodzakelijk is om de wederzijdse erkenning van vonnissen en rechterlijke beslissingen te bevorderen, en om de politiële en justitiële samenwerking in strafzaken met een grensoverschrijdend aspect te verbeteren, via de gewone wetgevingsprocedure richtlijnen kunnen vaststellen. Deze richtlijnen bevatten minimumvoorschriften. Bij het opstellen van deze minimumvoorschriften moet rekening worden gehouden met de verschillen in de rechtstradities en rechtsstelsels van de lidstaten. Deze minimumvoorschriften betreffen:

a. de wederzijdse toelaatbaarheid van bewijs tussen de lidstaten;

Dit ziet op de regels omtrent het wederzijds accepteren van bewijsmateriaal tussen de lidstaten.

b. de rechten van personen in de strafvordering;

Dit betreft de rechten die personen hebben gedurende een strafrechtelijke procedure.

c. de rechten van slachtoffers van misdrijven;

Dit gaat over de rechten van personen die slachtoffer zijn geworden van een misdrijf.

d. andere specifieke elementen van de strafvordering, die door de Raad vooraf bij besluit worden bepaald. Voor de aanneming van dit besluit, besluit de Raad met eenparigheid van stemmen, na goedkeuring door het Europees Parlement.

Dit verwijst naar andere specifieke onderdelen van de strafprocedure, die de Raad van tevoren via een besluit moet vaststellen. Voor het aannemen van een dergelijk besluit is een unanieme stemming in de Raad vereist, nadat het Europees Parlement zijn goedkeuring heeft verleend.

De vaststelling van de in dit lid bedoelde minimumvoorschriften belet de lidstaten niet een hoger niveau van bescherming voor personen te handhaven of in te voeren.

Deze tekst betekent dat het vaststellen van de genoemde minimumvoorschriften de lidstaten niet verhindert om een hoger beschermingsniveau voor personen te handhaven of in te stellen.

3. Wanneer een lid van de Raad van oordeel is dat een in lid 2 bedoelde ontwerp-richtlijn afbreuk zou doen aan fundamentele aspecten van zijn strafrechtstelsel, kan hij verzoeken dat het ontwerp aan de Europese Raad wordt voorgelegd. In dat geval wordt de gewone wetgevingsprocedure geschorst. Na bespreking, en in geval van consensus, verwijst de Europese Raad, binnen vier maanden na die schorsing het ontwerp terug naar de Raad, waardoor de schorsing van de gewone wetgevingsprocedure wordt beëindigd.Binnen dezelfde termijn, in geval van verschil van mening en indien ten minste negen lidstaten een nauwere samenwerking wensen aan te gaan op grond van de betrokken ontwerp-richtlijn, stellen zij het Europees Parlement, de Raad en de Commissie daarvan in kennis. In dat geval wordt de in de artikelen 20, lid 2, van het Verdrag betreffende de Europese Unie en 329, lid 1, van dit Verdrag bedoelde machtiging tot nauwere samenwerking geacht te zijn verleend en zijn de bepalingen betreffende nauwere samenwerking van toepassing.

Dit lid beschrijft een procedure voor het geval een lid van de Raad meent dat een voorgestelde richtlijn (zoals bedoeld in lid 2) essentiële onderdelen van zijn nationale strafrechtsysteem zou aantasten. In zo'n situatie kan dit lid verzoeken het ontwerp voor te leggen aan de Europese Raad. De normale wetgevingsprocedure wordt dan tijdelijk stopgezet (geschorst). Als er na overleg binnen de Europese Raad overeenstemming (consensus) wordt bereikt, stuurt de Europese Raad het ontwerp binnen vier maanden na de schorsing terug naar de Raad, waarmee de schorsing van de wetgevingsprocedure eindigt. Mocht er binnen diezelfde vier maanden geen overeenstemming zijn, maar willen minstens negen lidstaten wel doorgaan met een intensievere samenwerking op basis van de betreffende ontwerprichtlijn, dan moeten zij het Europees Parlement, de Raad en de Commissie hiervan op de hoogte stellen. In dat scenario wordt de toestemming voor een dergelijke nauwere samenwerking, zoals bedoeld in artikel 20, lid 2, van het Verdrag betreffende de Europese Unie en artikel 329, lid 1, van dit Verdrag, als verleend beschouwd. De regels voor nauwere samenwerking zijn dan van toepassing.