Burgerlijk Wetboek Boek 4

1. Een testamentaire last is een uiterste wilsbeschikking waarin de erflater aan de gezamenlijke erfgenamen of aan een of meer bepaalde erfgenamen of legatarissen een verplichting oplegt, die niet bestaat in de uitvoering van een legaat.

Dit betekent dat een testamentaire last een bepaling in een testament (een uiterste wilsbeschikking) is, waarbij de persoon die overlijdt (de erflater) een verplichting oplegt. Deze verplichting kan worden opgelegd aan alle erfgenamen gezamenlijk, of aan één of meer specifieke erfgenamen, of aan personen die een specifiek goed of geldbedrag uit de erfenis ontvangen (legatarissen). De opgelegde verplichting is geen legaat; het gaat dus niet om het direct toekennen van een specifiek bezit of geldbedrag zoals bij een legaat.

2. Een testamentaire last kan ook worden opgelegd aan een executeur. De hem opgelegde verplichting rust mede op de gezamenlijke erfgenamen, tenzij uit haar aard of uit de uiterste wil iets anders voortvloeit.

Dit lid stelt dat een testamentaire last ook aan een executeur (de persoon die is aangewezen om de nalatenschap af te wikkelen) kan worden opgelegd. De verplichting die aan de executeur wordt opgelegd, rust ook op de gezamenlijke erfgenamen. Een uitzondering hierop geldt als de aard van de verplichting zelf of de inhoud van het testament (de uiterste wil) anders bepaalt (iets anders voortvloeit).

3. Artikel 120 is van overeenkomstige toepassing op een last die strekt tot een uitgave van geld of van een goed uit de nalatenschap; deze wordt tegelijk met een legaat en in gelijke mate verminderd.

Dit betekent dat artikel 120 op een vergelijkbare manier (van overeenkomstige toepassing) geldt voor een testamentaire last die inhoudt dat geld of een goed uit de erfenis (nalatenschap) moet worden uitgegeven. Een dergelijke last wordt op hetzelfde moment en in dezelfde verhouding (in gelijke mate) verminderd als een legaat, bijvoorbeeld wanneer de nalatenschap niet toereikend is om alle verplichtingen volledig na te komen.