Artikel 374 (Rekening en verantwoording einde voogdij kantonrechter)
1. Bedoelde rekening en verantwoording wordt afgelegd ten overstaan van de kantonrechter, binnen wiens rechtsgebied de voogd wiens bewind eindigt woonplaats heeft.
2. Geschillen, die bij de aflegging van de rekening en verantwoording mochten rijzen, beslist de kantonrechter.
3. Blijft een der partijen in gebreke tot deze aflegging van rekening en verantwoording mede te werken, dan zijn de artikelen 771 en volgende van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering van toepassing.
Uitleg in duidelijke taal
1. Bedoelde rekening en verantwoording wordt afgelegd ten overstaan van de kantonrechter, binnen wiens rechtsgebied de voogd wiens bewind eindigt woonplaats heeft.
Dit betekent dat de genoemde rekening en verantwoording moet worden gepresenteerd aan de kantonrechter. Deze kantonrechter is bevoegd in het rechtsgebied waar de voogd, wiens bewind (het voeren van het beheer) eindigt, zijn of haar woonplaats heeft.
2. Geschillen, die bij de aflegging van de rekening en verantwoording mochten rijzen, beslist de kantonrechter.
Dit houdt in dat indien er meningsverschillen (geschillen) ontstaan (mochten rijzen) bij het afleggen van de rekening en verantwoording, de kantonrechter hierover een beslissing neemt.
3. Blijft een der partijen in gebreke tot deze aflegging van rekening en verantwoording mede te werken, dan zijn de artikelen 771 en volgende van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering van toepassing.
Dit betekent dat als een van de betrokken partijen niet meewerkt (in gebreke blijft mede te werken) aan deze aflegging van rekening en verantwoording, de bepalingen van de artikelen 771 en de daaropvolgende artikelen van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering van toepassing zijn.
Gerelateerde rechtspraak
ECLI:NL:HR:2017:3262 - Verzwijgen erfenis: oogmerk tot benadeling niet vereist voor sanctie
De Hoge Raad oordeelt dat voor de sanctie van verbeurdverklaring bij het verzwijgen van een nalatenschapsgoed (art. 3:194 lid 2 BW) voldoende is dat de erfgenaam wist dat het goed tot de nalatenschap behoorde; een oogmerk om andere erfgenamen te benadelen is niet vereist.