ECLI:NL:HR:1987:AG5553

Hoge Raad der Nederlanden

Beschikking

in de zaak van:

[verzoeker] ,wonende te [woonplaats] ,VERZOEKER tot cassatie, incidenteel verweerder,advocaat: Mr. E.A. Breetveld,

t e g e n

[verweerster] ,

gevestigd te [vestigingsplaats] ,

VERWEERSTER in cassatie, incidenteel verzoekster,advocaat: Mr. R.V. Kist.

Bij de vierde Nota van Wijziging is de regeling van de voortzetting van de huur na het overlijden van de huurder overgebracht naar een nieuw art. 1623__i__ terwijl in het eveneens nieuwe art. 1623__h__ een regeling werd gegeven omtrent - onder meer - voortzetting van de huur door anderen dan de huurder na beëindiging van de huurovereenkomst anders dan door overlijden. Blijkens de toelichting op die wijziging is ernaar gestreefd "de regeling omtrent het overlijden zoveel mogelijk af te stemmen op het (...) voorstel over beëindiging van de samenleving buiten overlijden". Wat het voortzetten van de huur na het overlijden van de huurder betreft werd het voortzetten van rechtswege ten aanzien van een persoon die niet medehuurder is geweest, vervangen door een voortzetting krachtens beslissing van de Kantonrechter op verzoek van de betrokkene. De gronden waarop de Kantonrechter zulk een verzoek kan weigeren werden vermeld in het derde lid van art. 1623__i__. Deze gronden zijn afgestemd op de gronden waarop ingevolge art. 1623__h__ lid 3 juncto lid 6 de Kantonrechter de daar bedoelde verzoeken kan afwijzen. De opsomming van weigeringsgronden in art. 1623__h__ leden 3 en 6 is blijkens het gebruik van het woord "slechts" als limitatief op te vatten. De verdere parlementaire behandeling van eerdergenoemde wet houdt niets in waaruit zou kunnen worden afgeleid dat het de bedoeling is geweest door het gebruik van de woorden "wijst (...) in ieder geval af" in art. 1623__i__ een onbegrensde, op geen enkele wijze uitgewerkte, uitbreiding aan die weigeringsgronden te geven. Een en ander leidt tot de slotsom dat art. 1623__i__ lid 3 aldus moet worden gelezen dat de Kantonrechter het verzoek alleen in de daar opgesomde gevallen kan, maar dan ook tevens moet, afwijzen.Het middel kan echter niet tot cassatie leiden op grond van het volgende.

3.2 Het middel in het incidenteel beroep behelst vooreerst de klacht dat de Rechtbank door te oordelen "dat [verzoeker] met zijn ouders een duurzame gemeenschappelijke huishouding heeft gehad" blijk heeft gegeven van een onjuiste opvatting van het begrip "duurzame gemeenschappelijke huishouding" in art. 1623__i__. Ook deze klacht is gegrond. Bij haar onderzoek of aan de hier bedoelde eis voor toewijzing van het verzoek is voldaan is de Rechtbank er kennelijk van uitgegaan dat aan het begrip "duurzame gemeenschappelijke huishouding" in art. 1623__i__ dezelfde betekenis toekomt als aan het gelijknamige begrip in art. 1623__h__. Dat uitgangspunt is juist. Behoudens zwaarwegende aanwijzingen voor het tegendeel - die te dezen ontbreken - kan niet worden aangenomen dat de wetgever in onmiddellijk opeenvolgende wetsbepalingen zich zou hebben bediend van een gelijkluidend samenstel van woorden om onderling verschillende begrippen aan te duiden. Dit betekent dat ook voor de toepassing van art. 1623__i__ geldt, zoals de Hoge Raad ten aanzien van art. 1623__h__ heeft beslist in zijn beschikking van 12 maart 1982 NJ 1982, 352, dat in geval een in een gezin opgegroeid kind na zijn meerderjarig worden nog bij zijn ouders blijft wonen in de regel sprake zal zijn van een "aflopende samenlevingssituatie", en alleen, na het zelfstandig worden van het kind bestaande, bijzondere omstandigheden anders kunnen doen besluiten.Hetgeen de Rechtbank in rechtsoverweging 2.4 heeft vastgesteld omtrent het met zijn ouders samenwonen van [verzoeker] - die volgens zijn stelling in het inleidend verzoekschrift is geboren op 2 juli 1961 en dus ten tijde van het overlijden van zijn ouders 23 jaar oud was - houdt niets in wat met een "aflopende samenlevingssituatie" als hiervoor bedoeld onverenigbaar zou zijn. Door niettemin te oordelen dat op grond van die omstandigheden het bestaan hebben van een duurzame gemeenschappelijke huishouding moet worden aangenomen, heeft de Rechtbank blijk gegeven van een onjuiste opvatting van dat begrip.

3.3 Nu andere omstandigheden dan in voormelde rechtsoverweging aangegeven, door [verzoeker] in de feitelijke instanties niet zijn gesteld zou na vernietiging en verwijzing geen andere uitspraak kunnen volgen dan afwijzing van het inleidend verzoek op de grond dat aan de eis van een duurzame gemeenschappelijke huishouding tussen [verzoeker] en zijn vader niet is voldaan. Dit brengt mee dat de tweede klacht van het incidentele middel geen bespreking behoeft en zowel het principale als het incidentele beroep moeten worden verworpen bij gebrek aan belang.

De Hoge Raad verwerpt het principale en het incidentele beroep.

Deze beschikking is gegeven door de vice-president Snijders als voorzitter en de raadsheren Van den Blink, De Groot, Haak en Roelvink en in het openbaar uitgesproken door Mr. Verburgh op 6 maart 1987.